Andrea Frazzetta ile konuştuğumuzda tam da bütün fotoğrafçıların hasret duyduğu hissi yaşıyor, yani en son işini başarıyla tamamlamış olduğunu bilmenin keyfini çıkarıyor.
Söz konusu fotoğraf Endonezya’daki İjen yanardağında ter döken bir madenciyi konu alıyor. Andrea, çöken karanlıktan ve kükürt dumanından yalnızca baret fenerinin rehberliğiyle çıkan madenciyi gösteren bu karenin, projesinin kalbini oluşturduğunu biliyor. Sanatçı şöyle anlatıyor: "Madencileri dumanın içinde çekmeyi çok istiyordum çünkü bu insanlar hem gerçekte, hem de mecazi olarak kayboluyorlar; ilerleme geliyor ve bu iş gittiğinde insanlar da gidecek. Bu zor bir yaşam ve koşullar çok sert, ancak aynı zamanda bu insanların mirasını, hikayesini oluşturuyor. Kaybolan kültürlerini simgeleyen bir an istemiştim ve o da bu andı. Bu fotoğrafın esas fotoğraf olduğunu, hikayemin merkezine oturduğunu biliyordum. Böyle bir fotoğrafı elde edince de muhteşem hissediyorsunuz!"
Peki Andrea neden burada? Sanatçının "Kükürt Yolu" isimli fotoğraf hikayesi National Geographic Traveller tarafından verilmiş bir iş ve "Öte" isimli daha büyük projesinin bir parçasını oluşturuyor.
"Öte, tamamen insan ve çevre arasındaki ilişki ile alakalı," diyen sanatçı önsezi dolu bir ses tonuyla ekliyor: "özellikle de 'zorlu koşullar' içeren bir çevre."
"Öte" projesi, New York Times için Etiyopya’daki geniş Danakil çöküntüsünü, yani dünyanın cayır cayır yanan iç organlarının üzerinde ince, 5 km’lik bir kabuk oluşturan hareketli tektonik plakalarla kaplı bir alanı, dev bir tuz gölünü, psikedelik renklerde gölleri, aktif yanardağları ve 50ºC’lik ölümcül sıcağı kapsayan bir iş ile başlamış.
Bu kadar zorlu koşullarda Andrea’nın doğru kite sahip olması hayati önem taşıyordu. Kükürt Yolu projesinde sanatçı α7R II ve α7S II fotoğraf makinelerini kullandı ve bunların görüntü kalitesi ile hafifliği harmanlayışından büyük keyif aldı. Bununla beraber Andrea’nın projesi yalnızca dünyanın fiziksel elementleriyle alakalı değildi ve orada yaşayıp çalışan insanları da ilgilendiriyordu. Sanatçı, "Bir foto muhabiri olarak benim için çevre sorunları çok önemli ve asıl amaç bunlarla yüzleşilmesi. Öğrenmemiz gereken şeyler var. Gezegen o kadar hızlı değişiyor ki bu insanların bize hayatta kalmak için öğretebilecekleri şeyler olabilir," diye açıklıyor.
"Kükürt Yolu" işini aldıktan sonra Andrea’nın madencilerle yakınlaşması gerekmiş. Dolayısıyla birçok foto muhabirinin yaptığı gibi, ilk adımı yerel bir rehber veya "iş bitirici" edinmek olmuş. Sanatçı, "Ne kadar tecrübeli olursanız olun hâlâ bir turist olduğunuzu unutmamalısınız. Avrupa’dan son derece farklı bir kültüre geliyorsunuz ve hikayeyi tamamlamak için yalnız iki hafta kadar süreniz oluyor," diyor. Çekimini yaptığı kişilerle bağ kurma ihtiyacı kit seçimine etkide bulunmuş ve Andrea söz konusu bağı kurabilmek için iki tür zum kullanmış. "16-35mm f/2.8 ve 24-70mm f/2.8 lensleri kullanıyorum," diyen sanatçı şöyle açıklıyor: "Çünkü bu iki lens kariyerimin neredeyse tamamını oluşturuyor! Ancak bazen inanılmaz derecede keskin, ufak ve hafif olan 35mm f/2.8 FE Zeiss Sonnar T* lens de kullandığım oluyor. İşim tamamen yakınlık kurmaktan ve hikayeye dahil olmaktan ibaret olduğu için asla uzun lens kullanmıyorum."
Çekim için Andrea’ya rehberlik eden kişi bir yanardağ bilimci ve amatör fotoğrafçıymış ve bu sayede ihtiyaç duyulanın ne olduğunu iyi anlıyormuş ancak plan yapmak her ne kadar hayati öneme sahip olsa da sanatçı "nihayetinde sahada ne bulacağınızı asla kestiremediğinizi" söylüyor.
Sanatçıya göre işin bir kısmını çabuk tepki verebilmek ve beklenmedik olaylara açık olmak oluşturuyor. "İlk gün yanardağın tepesinde olmak istiyordum," diyen sanatçı şöyle devam ediyor: "Ancak yağmur vardı, dolayısıyla bu imkansızdı. Programı değiştirdik ve bu çok faydalı oldu çünkü bu sayede madencilerin köyünde zaman geçirerek bu insanlarla evlerinde konuşabildik. İkinci veya üçüncü gece madene gidip yanardağa ve kraterin içine tırmanan bir madenciyi takip ettik." Bu muhteşem bir şans olmuş çünkü Andrea en özel fotoğrafları burada çekmiş. Sanatçı, "Bu süreyi geçirmek çok önemliydi, çünkü bu bizi insanlarla yakınlaştırdı ve onların ilgisini artırdı; her ne kadar röportaj fotoğrafçılığında yeni bir buluş olmasa da işe yarıyor!" diyor.
Andrea kendini alaca karanlık vaktinde aktif bir yanardağda, madenciler kraterin zeminindeki gölden kükürt dolu sepetler taşırken kaynayan dumanlar arasında bulmuş. Bu zorlu ortam aynı zamanda ancak 9000 fit tırmanarak ve kraterin içine doğru da 3000 fit inerek erişilebilen bir yermiş. Bunun insanın tıka basa dolu bir fotoğraf makinesi çantası ile yapmak isteyeceği türde bir tırmanış olamayacağını söylediğimizde Andrea gülüyor: "Kesinlikle değil, ancak işimi yaparken yanıma aldığım iki Sony Alpha fotoğraf makinesi işleri kolaylaştırıyor."
Ona bu kadar karanlık ve dinamik bir ortamda fotoğraf çekmenin nasıl olduğunu soruyoruz.
"Madencilerin dumanlar içindeki özel fotoğrafları hep düşük ışıkta çekildi," diyen Andrea şöyle devam ediyor: "Bu atmosferi aktarmam gerekiyordu, dolayısıyla çekimlerden çoğu ISO 6400 ve 12.800’de yapıldı. Bazen fotoğraf makinesi dışında tek bir flaş kullanıyorum ancak bu çekimde bu flaşı kullanmak havayı bozardı. Dolayısıyla f/2.8’de ve bu yüksek ISO’larda geniş açıklıkla çekim yaptım."
Peki çekim bittiğinde kendisi nasıl hissetti? "Sonuçlar muhteşemdi, fotoğraf makinesini ciddi şekilde zorlayarak risk aldık ancak işe yaradı."
“Bence fotoğrafçılık, keşif için ideal bir araç. Dünyayı, başkalarını ve kendimi keşfetmenin bir yolu”
