Son 20 yıldır dünyayı gezmiş ve hemen hemen her tür spor etkinliğinde çekim yapmış spor fotoğrafçısı Giovanni Auletta’nın uzmanlık alanları kayak ve bisikletçilik. Ne var ki COVID-19 karantinalarının dünya çapında sporu perişan etmesiyle, “bu iki disiplinde çalışmaya devam etmek imkansız olacaktı,” diyor.
Auletta, “Karantinanın ilk haftasını tatil gibi düşündüm,” diye devam ediyor, “ikinci hafta fotoğraf makinelerimi temizleyip ayarlarını yaptım. Üçüncü hafta ise sabah erkenden dışarı çıktım, ıssız kalan şehrimi fotoğraflamaya başladım ve farkına bile varmadan tekrar çalışmaya başlamıştım.”
Her zamanki konuları beklemedeyken, Giovanni kısıtlamaları yeni bir ilham bulmak için kullandı ve kendisi de esnek ve uyarlanabilir olan bir konuyu çekmeye karar verdi. “Güçlü bir kimliği ve geçmişi olan bir yerde çalışmak istedim, bu yüzden S.D.G FORZA E CORAGGIO’daki jimnastikçileri izlemeye karar verdim,” diye açıklıyor. “1870’te kurulan bu dernek, Milano’daki ilk spor derneğiydi ve iki dünya savaşı atlattı, yani burası, uyarlanmanın ve esnek olmanın ne demek olduğunu bilen bir yer.”
Giovanni ayrıca bireyler yerine uzun süreli izolasyondan sonra bir araya gelen takımlara odaklanmaya karar verdi. Nesne olarak ritmik jimnastik takımını seçti. Şöyle anlatıyor: “Her zaman spot ışıklarının altında olmayan ama daha ünlü diğer sporlarla aynı bağlılık ve tutkuyla yapılan bir sporu vurgulamak istedim.”
Jimnastikçileri fotoğraflamak Giovanni için yeni bir şey olmasa da bu işi hiç “bu kadar samimi” ve doğal bir şekilde yapmadığını, kayakçılar gibi nesnelerle arasındaki farkın önceden çok fazla olduğunu söylüyor. “Öncelikle jimnastik iç mekanda yapılan bir spor, yani çok daha az ışık var ama aynı zamanda fiziksel farklar da var,” diye açıklıyor. “Mesela kayakta mesafeler çok daha fazladır ve zamanlama daha kesindir. Kayak ‘tek çekimlik’ bir spordur ama bu projede acele etmedim ve hareket edip her sporcu için doğru yeri seçebildim, yere ve ışığa uyum sağlayabildim.”
Bir fotoğrafçının aracı da uyum sağlayabilmeli ve Sony’nin öncü Alpha 9 modellerini kullanan Giovanni, fotoğraf makinesinin istediği kadar çok yönlü olabileceğini biliyor. “İster içeride ister dışarıda olsun, hareketi çekiyorsanız deklanşör hızı genellikle çok yüksek olmalı,” diye açıklıyor. “Ayrıca büyük pencerelerine rağmen spor salonu yine de düşük ışıklı bir ortamdı, dolayısıyla ekipmanlarım için iyi bir test oldu. Her zaman olduğu gibi, Alpha 9 II bu testten başarıyla geçti ve kalite kaybı olmadan çok yüksek ISO ayarlarıyla çalışmamı sağladı. İşte bu yüzden Otomatik ISO ayarının ışığa adapte olacağına güvenebildim ve ışığın değiştiği böyle bir yerde bu çok önemliydi.”
Giovanni’nin samimi fotoğraf dizisine Alpha 9 II’nin performansının başka yönleri de katkıda bulunmuş. “Sony’nin Gerçek Zamanlı Eye AF özelliği olmadan artık yapamam,” diye itiraf ediyor, “muhteşem çalışıyor, ben çekimin başka yönlerine odaklanırken netlemeyi istediğim yerde tutuyor. Üstelik güçlü arka ışıkla ve hatta jimnastikçilerin kurdeleleri gibi şeyler önünden geçerken bile çalışıyor; hiç şaşmadı.”
Alpha 9 II’sinin elektronik vizörü de işine yaramış: “Pozlama ışık koşullarına göre tepki verdiği için, nesnenin sürekli ışıkla gölge arasında geçiş yapması fotoğraf makinesini alt edemedi. Sessiz deklanşör de bana tamamen gizli kalma ve sporcularla sanki orada değilmişim gibi çalışma fırsatı verdi,” diye ekliyor.
Giovanni, saniyede 20 karelik çekim hakkında şöyle diyor: “Fotoğrafladığınız sporu bilmek her zaman önemlidir, böylece hareketleri tahmin edebilirsiniz. Bu sefer, jimnastik konusunda uzmanlığım olmadığından Alpha 9 II’nin saniyede 20 karelik seri çekim modu da bana çok yardımcı oldu ve mükemmel fotoğrafı seçmemi sağladı.”
Geniş çekimler için 24-105mm f/4 G OSS lensi, ama çoğunlukla dayanıklı 70-200mm f/2.8 GM OSS lensi kullanan Giovanni, “sporcularla arasında doğru mesafeyi bırakabildiğini, ne rahatsız edecek kadar yakın olduğunu ne de sahneden fazla uzak olduğunu” söylüyor. f/2.8 diyafram açıklığı ise karanlık spor salonundaki nesnelerini vurgulamak için düşük alan derinliğiyle çalışabilmesini sağlamış. Şöyle açıklıyor: “Fotoğrafların çoğunda sporcunun hareketlerine odaklanmak istedim, bu yüzden maksimum diyafram açıklığını ayarladım ve vücut şekillerini ve pozlarını ortamdan izole ettim.”
Giovanni sözlerini şöyle noktalıyor: “Bu iş, bana öğrenmenin asla bitmediğini gösterdi, hem teknik açıdan hem de insanî açıdan. Fotoğrafçılar olarak biz de tıpkı sporcular gibi fiziksel ve zihinsel olarak aktif olmalıyız; öğrenmek ve uyarlanmak da bunun büyük bir parçası. Dağları özledim ve kış sezonunun tekrar başlamasını sabırsızlıkla bekliyorum ama jimnastiğin büyük bir tutku ve sevgiyle yapılan bir spor olduğunu öğrendim, bu yüzden artık kalbimde onun da yeri var.”
