Birçok profesyonel, işe genel çekimlerle başlıyor, her türlü nesneyi çekiyor ama çoğu sonuçta tek bir uzmanlık alanı buluyor. Fakat bu her zaman geçerli değil. Bir Sony Alpha kullanıcısı olan ve mimariden spora, reklamdan yaban hayatına kadar çok farklı nesneler çeken Terry Donnelly buna bir örnek. Çeşitlilik gösteren uzmanlık alanlarına rağmen, çıktığı yolda birden fazla türde mükemmeliyeti yakalamayı, müşteri kazanmayı ve çok sayıda ödül almayı başardı. Başarı hikayesi, basit ama hayati bir unsura dayanıyor: muhteşem fotoğraflar oluşturma aşkı.
Fotoğrafçılık açısından hep çeşit çeşit ilgi alanım oldu ve gelişip profesyonelliğe geçiş yaparken bu yönüm hiç değişmedi. Hiçbirinden vazgeçmek istemedim ama bazı kişiler için bu mümkün olmasa da bana göre farklı işlerden farklı beceriler kazanmış oldum. Bu sayede bir şeyden başka bir şeye kolayca geçebiliyorum. Yani bir haber ajansı için çalışıyorsam istedikleri fotoğraf türünü sunabiliyorum, bir otelin içini çekeceğim bir işse bu stile de çabucak geçebiliyorum.
Nesneleri ne kadar farklı olursa olsun, Terry’nin çalışmalarını ortak bir estetik tanımlıyor; "Çok farklı şeylere baksam ve çok farklı beceriler kullansam da," diye açıklıyor, "aslında temeldeki değer yine de aynı, sanatsal değeri olan bir şey yaratmak."
Terry’nin bunu başarmasını sağlayan en önemli şey kompozisyon. Şöyle diyor: "Nesne ne olursa olsun, sıra dışı bir bakış açısı, çarpıcı bir şey sunmaya çalışıyorum. Bu, sıra dışı bir yükseklikten veya açıdan çekmek ya da geniş veya telefoto bir lens seçmek olabilir. Sonra mutlaka kareyi etki yaratacak bir şekilde toparlıyorum."
Terry’nin çekimlerine uyguladığı bir başka şey de "nesnenin çevresindekilerden sıyrılmasını sağlayan, iyi ayrım." Bunu birkaç şekilde yapıyor; lens seçimi, çekim konumu, nesnenin aydınlatılma şekli veya arka planı bulanıklaştırıp nesneyi ayırmak amacıyla geniş diyafram açıklığı kullanmak örneklerden sadece birkaçı.
Bence bunlardan herhangi biri, en sıradan nesneden bile iyi bir fotoğraf çıkarabilir.
Farklı nesneleri çekmek, çalışmalarının eskimemesini ve becerilerini bir disiplinden diğerine aktarmasını sağlayan bir yaklaşım. Terry, "Öğrendiklerimi bir nesneden diğerine taşımamam mümkün değil," diye açıklıyor, "böylece kendimi manzara tekniklerini mimari çalışmalara veya iç mekan çekim yöntemlerini portre çalışmalarına uygularken buldum. Sonuçta, tüm stillerde aynı temel değerlerin işe yaradığını gördüm."
Birçok türde çalışan bir fotoğrafçının, neredeyse her duruma adapte olabilen bir fotoğraf makinesine ihtiyaç duyduğunu söyleyebiliriz. Bu yüzden Terry, genellikle α9 gövdesini, ayrıca müşteri yüksek çözünürlüklü çıkıştan faydalanmak isterse α7R III’ünü kullanıyor.
Terry şöyle diyor: "α9’da ihtiyacım olan her şey var ve ona tamamen güvenebileceğime inanıyorum. Yani mesela 20 fps seri çekim moduyla, bir sporcunun yüzündeki ifadeyi kusursuz bir şekilde yakalayabiliyorum ve AF sistemi, hareketli bir nesneyi her karede odakta tutuyor; bu yüzden artık en iyi pozun, net çıkacak olan poz olduğunu ummama gerek yok, artık tüm pozlar net!" α9’un sınıfında lider AF sistemine güvenebilmesi, Terry’nin daha geniş diyaframlarla çekim yapıp tüm işlerinde ortak olan nesne ayırmayı elde edebilmesini de sağlıyor.
Özellikle atış yapmadan önce gerilme hareketi yapan golfçüleri fotoğraflayabilmesinden bahsederek (golf sahasından atılmak istemiyorsanız bu fotoğraflar için DSLR kullanamazsınız) α9’un sessiz deklanşörüyle çekim yapmaya başladığını da söylüyor. Ve şunları ekliyor: "ISO performansı bakımından, aksiyonda istediğim deklanşör hızlarını elde etmek için ISO ayarını daha önce hiç olmadığı kadar yükseltebiliyorum. Ayrıca deklanşör hızı ölçeğinin öteki ucunda yer alan gövde içinde görüntü sabitleme özelliği sayesinde, kaydırma gibi hareket efektleri eklemek çok kolay."
Terry son olarak α9’un vizörünün ve arka ekranının, çalışma şeklinde çok büyük fark yarattığını söylüyor.
Çekimi yapmadan önce görüntüyü görebilmek kesinlikle inanılmaz çünkü daha önce hiç olmadığı kadar hızlı ve sezgisel çalışmamı sağlıyor ama aynı zamanda çalıştığım nesneyle veya müşteriyle daha iyi bağ kurabiliyorum. DSLR kullandığım zamanların aksine, istediğim pozlamayı elde ettiğimden emin olmak için oynatma düğmesine basıp durmama gerek kalmıyor. Artık sadece müşteriye veya çektiğim şeye bakabiliyorum ve o bağı devam ettirebiliyorum; bu da nesne ne olursa olsun, iyi fotoğrafçılığın temeli.
“Farklı fotoğrafçılık türlerinde çekimler yapsam da bu türlerin birinden diğerine aktarabileceğim bir beceri grubu buluyorum ve çalışmalarıma güçlü katan da bu oluyor”
